Apocalypce Now (1979)

«Ακόμα και η ζούγκλα τον ήθελε νεκρό…»

Σ'αυτή τη γωνιά της Ύπαρξης βρέχει συνέχεια… το νερό ποτίζει το χώμα, ποτίζει τις πέτρες, τα νεκρά αγάλματα, τους νεκρούς ανθρώπους… και δεν ξεδιψάει κανέναν… δεν δροσίζει κανέναν… γιατί δεν υπήρξε ποτέ ψυχή που να βρήκε στιγμή δροσιάς και ανάπαυσης βλέμμα στον Άδη…

Κι εδώ είμαστε στον Άδη…

Και ποιος θνητός αποτόλμησε ποτέ μια κατάβαση στα σκοτεινά παλάτια και δεν είχε οπλισμένο το χέρι; Οπλισμένο και αδειανό μαζί… Καθώς τα χέρια δεν ξεκορμίζουν απ'τα σώματα των ζωντανών… παρά μονάχα απλώνονται απελπισμένα στον μεθυσμένο από αίμα ουρανό της Κόλασης… μιας κόλασης από νερό, Φρίκη και Μνήμες…

Τούτη δω είναι μια Νέκυια που δεν γνωρίζει οδό επιστροφής… όχι χωρίς να θυσιάσεις τον μέλανα ταύρο… όχι χωρίς να φορέσεις τα βλέμμα του Αχανούς… τούτη δω είναι μια κάθοδος που δεν συγχωρεί την άγνοια στον αμύητο… τούτη δω δεν είναι μια επίσκεψη στη χώρα των νεκρών, είναι μια ολοκληρωμένη μύηση στον αλλόκοσμο των αεί υπαρκτών στη μέθεξη του Τίποτε…

…τούτη δω δεν είναι μια αποστολή δολοφονίας του Άλλου που παραφρόνησε… είναι η αποστολή συνάντησης με σένα τον ίδιο… απλώς σε έναν άλλο Τόπο, απλώς, με έναν άλλο Τρόπο…

Η Φρίκη…

Η τελευταία λέξη του Δαίμονα του Κατωφλίου… του αδελφού σου που σε περίμενε πάντα… του εαυτού σου στο βασίλειο της Σκιάς…

Η Φρίκη…

Η τελευταία λέξη του Έσχατου…

Η πρώτη που θα πάρεις μαζί σου όταν επιστρέψεις… αν επιστρέψεις… αν τολμάς να επιστρέψεις…